İSLAMİYETİN ESERLERİ SİYONİZMİN ELİNDE
İSLAMİYETİN ANA KAYNAK ESERLERİ
SİYONİZMİN ELİNDE
FORUM ALACAKARANLIK İSTANBUL
AHMET FEHİM SALİHOĞULLARI
( İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi )
Forumda daha önce,yayınlanan yazıda
Kuran-ı Kerimde,İsrailoğulları olarak bildirilen kavmin
İnsanlık tarihiyle birlikte var olduğu
İslamiyetin yok olması
Veya aslından saptırılması için çalıştığı
Yüzyıllardır bunun çeşitli şekillerde veya isimlerle
Farklı islami mezhepler,cemaatler veya tarikatler kurarak
Devam ettiği belirtilerek
" İsrail Devleti kurulmadan öncede
Siyonizmin
Dünya üzerindeki planlarının varlığı bilinmektedir
Osmanlı Devletinin yıkılması
Dünyanın fiziki ve siyasi olarak bölünüp,parçalanması
Aynı planların ürünleri olduğu bilinmektedir
İsrail Devleti olsada olmasada
Siyonizmin,bütün dünya devletlerinin içindeki
Kurulmuş gizli örgütleriyle
Bulundukları ülkede söz sahibi olmaya
Siyonizmin amaç ve çıkarlarına göre
Ülkeleri ve dünyayı dizayn etmeye
Ve siyonizmin müslüman düşmanlığı ile
İslamiyeti aslından saptırma çabaları
Devam edecektir " denilmektedir
Siyonizmin yüzyıllardır uyguladığı bir plan gereği
İslamiyete ait ana kaynak eserlerin
Aslı ele geçirilerek
Siyonist merkezlerde saklandığı bilinmektedir
Örneğin :
Eski adıyla, Kudüs Yahudi Milli ve Üniversite Kütüphanesi
Jewish National and University Library
Yeni adıyla,İsrail Milli Kütüphanesi
Israel Natıonal Lıbrary
Bu kütüphanelerden birisidir
Bu konu ile ilgili
Quantum İslam isimli Arapça bir dergide açıklama yapan
Mescid-i Aksa el Yazmaları
Bölümü Başkanı Hüseyin Barikat ise
İsrail Kütüphanelerinde
bulunan eserlerden bazılarının
Irak işgali sonrası,Irak Millî Kütüphanesi'nden
çalınarak getirilmiş olabileceğini belirtiyor
1982 yılında kurulan
ve 5 milyondan fazla kitabın bulunduğu
İsrail Milli Kütüphanesi'nde
İslam ve İslam tarihine ilişkin 100 bin kitap
ve 2 bin el yazması eser bulunduğunu
İsrail'deki Kütüphane, 600 yıl önce yazılmış
ve Sultan I. Selim'in mührünün bulunduğu
Şahsi mushafıda bünyesinde barındırdığını belirtiyor
İsrail Millî Kütüphanesi'nde, saf altınla bezenmiş
İslamî nakışlarla süslü
Tarihi 1200 yıl öncesine dayanan
Kûfî hattıyla yazılmış
Bir Kuran-ı Kerim mushafınında bulunduğunu belirtiyor
İsrailliler bu eserleri satın aldıklarını iddia ederken
Filistinli Uzmanlar bu eserlerin bazılarının
ABD işgali sonrası Bağdat'tan yağmalanarak
İsrail'e getirildiğini söylüyorlar
Bu gibi İsrail kütüphanelerinde
Yüzlerce islamiyete ait, ana kaynak eserler mevcuttur
Siyonizm tarafından ele geçirilen
İslamiyete ait ana kaynak eserlerden bir kaçının listesi
Aşağıdadır inceleyiniz
TEFSİR
- Ebu İhsan Ali bin Ahmed bin Mehmed bin Ali, d. 468
(m. 1075), el Vahidi, Esbab-ı Nüzül el Kur'an,
- El Menla Hüsrev bin Mehmed bin Feramuz, d. 885
(m. 1480), Esrar El Fatiha
- Celaleddin El Suyuti, d. 911 (1505), El Aklil fi İstinbat el Tenzil
- Mehmed bin Ebubekir el Maruf Baben el Kim, d. 751
(m. 1350), Emsal el Kuran,
- Nasreddin Ebu Said Abdullah bin Ömer bin Mehmed El Beyzavi, d. 685
(m. 1286), Envar el Tenzil ve Esrar el Tevil
- Kemaleddin Ebu El Ganaim Abdülrezzak bin Ebu el Fazıl el Kaşani, d. 751
(m. 1350), Tevilat el Kur'an
- Muvafıkeddin Ahmed bin Yusuf el Musuli el Şibani el Şafii, d. 680
(m. 1281), Tebsirat el Mütezekkir ve Tezkiret el Mütedbir
- Ali bin Ahmed bin Ali bin Ahmed el Mahaimi el Hindi, d. 835
(m. 1480)
Tebsir el Rahman ve Tesir el Menan Bi Baz ma Aşir el Mecaz fi El Kur'an
- Yahya bin Şerafeddin el Nuvi, d. 676 (m.1277), El Tayan fi Adab Hamlete'l Kur'an
- Mustafa bin Ali el Sakdari, d. Tuhfet ül İhvan ve Hediyetü'l Sübhan
yazım tarihi, 1104
(m. 1692)
- Ahmed bin Mehmed el Hanefi, Tuhfetü'l Ekyas fi Tefsir-i Ayet
yazım tarihi, d. 1197
(m. 1783)
- Ahmed bin Hasan el Kırmani, d.-
Tuhfetü'l Besmele, yazım tarihi 1171 (m. 1757)
- Abdurrahman bin Abdullah el Sıhli, d. 571
(m. 1175), El Tarif vel Ailan fima İbham fi El Kur'an men El Sema Alel İlim
- Takiyüddin Ali bin Abdülkafi el Sebaki, d. 756
(1355), Taalikat fi Kıraat el Kur'an, yazım tarihi, 934 (m. 1527)
- Ahmed bin Haydar el Kürdi Fahreddin, d: -
Tesir-i Ayet-el Kürsi, yazım tarihi, 1057
(m. 1647)
- Ebu Ellis el Semerkandi, d. 375 (m. 985), Tefsir-i Cüz-i Em
- Ebu Ali İhsan bin Abdullah bin Sina el Feylesof, d. 27
(m. 648), Tefsir-i Suretü'l İhlas
-Ibn Teymiye Takiyüddin, d. 728, Tefsir-i Suretü'l Kevser
* Tefsir-i Suretü'l Felak
* Tefsir-i Suretü'l Felak vel Nas
* Kaidet'ül fi el Kur'an
- Ibn Receb Abdurrahman el Hanbeli, d. 795 (m. 1393), Tefsir-i Suretü'l Nasr
Tefsir-i Suretü'l İhlas
- El Mevli Hüsrev Mehmed bin Feramuz, d.885 (m. 1480), Tefsir-i Suretü'l Bakara
- Şeyfeddin Ebu İhsan Ali bin Mehmed bin Ali El Amedi el Şalebi, d. 631
(m. 1234), Tefsir-i Suretü'l Yasin
- Abdullah bin Abbas bin Abdulmuttalip, d. 65 (m. 684), Tefsir el Kur'an el Azim
- Ebu Ellis el Semerkandi Nasır bin Mehmed el Hanefi, d. 375
(m. 985), Tefsir el Kur'an el Azim
- El Celal el Mahali Mehmed bin Ahmed, d. 864 (m. 1460), Tefsir el Kur'an
- El Vahidi ebu İhsan Ali bin Ahmed, d. 468 (m. 1075), El Tefsir el Veciz
- Necmeddin Ebu Hafız Ömer bin Mehmed el Nesfi el Maturidi, d. 537
Tesfir fi İlmt'l Tefsir
- Mehmed bin Yakub, Mücadeleddin el Firuzabad, d. 817
(m. 1414), Tesfir-i Fetha el Ahab Bitefsir Fetha el Kitab
- Ebubekir Abdüsselam bin Ahmed bin Salih el Basri
Sevab el Kur'an el Kerim, yazım yılı 554
- El İmam Gazali Ebu Hamid Mehmed bin Mehmed, d. 505
(m. 1111), Cevahir el Kur'an
- Seyyahzade Muhyiddin Mehmed bin Mislühiddin Mustafa el Kuçi
d. 951 (m. 1544), Haşiyetü'l Tefsir el Bizavi
- Katibüddin el Şirazi, d. 710 (m. 1309), Haşiyet ali el Kişaf
- Ahmed bin Yusuf bin Abdüldaim el Maruf Banan el Samin el Hali el Nahavi
d. 756 (m. 1355), El Dar el Masun fi Ulum el Kitab el Meknun
- Celaleddin el Suyuti, d. 911 (m.1505), El Dar-ı El Nazım-ı fi Fezail-i el Kur'an el Azim
- Ebu Ömer Osman bin Said el Dani el Kartabi, d. 444 (m. 1052), Risalet fi Resm el Mushaf
-Ahizade Abdülhalim bin Mehmed el Halefi, d. 1013 (m. 1604), Risalet fi El Tefsir
- El İmam el Gazali Ebu Hamid, d. 505 (m. 1111), El Risaletü'l Maznuniye
- Abdullah bin Ahmed el Kufi el Hamdani, d. 745
(m. 1344), Şerhh-i Amdeti'l Kur'an fi el Fark bin Taiz el Kur'an
- İbrahim Fasih bin Sebgetullah el Haydari, d. 1300
(m. 1883), Fasih el Beyan fi Tefsir el Kur'an
- Mahmud bin Ömer Carullah el Zemahşeri, d. 537
El Keşaf en Hakaik el Tenzil ve Uyun el Akavil fi Vechi'l Te'vil
- Ömer bin Abdurrahman el Farisi, d. 475 (m. 1082), El Keşaf ali El Keşaf
- El Fazıl bin El Hasan el Tebrizi, d. 547, Mecmua el Beyan el Ulum el Kur'an
- El Hüseyin in Mehmed El Ragıb el İsfahani, d. 502 (m. 1108), Müfredat el Faz el Kur'an
- Ebu el Kasım Hibbetullah bin Selamet bin Nasır el Bağdadi, d. 410 (m. 1019), El Nasih vel Mensuh
- Ebubekir Mehmed bin Abdulaziz el Secistani, d. 330 (m. 942), Nüzhekü'l Kalub
- Ebu El Fer Abdurrahman bin Ali bin Elcevzi, d. 597
(m. 1201), Nüzehtü'l Eyvan vel Nevazır fi
- El Eşbah vel Nezair
HADİS
- Ebu Hafız Ömer bin Bedir el Musuli El Kürdi el Hanefi, d. 622
(m. 1225), El Ahadis el Mevzuat fi El Hakim el Meşruat
- Şerafeddin Şaban bin Mehmed el Karaşi el Şair, d. 828
(m. 1425), Erbaun-i Hadisen fi el Salat vel Teslim Ali el Nebi el Kerim
- Ebu el Kasım Ali bin El İhsan bin Mehmed bin Abdullah bin Eşnuye el Yezidi
d. 511, İrşad el Sari ali İhtisar-ı Sahih el Buhari
- Şehabeddin Ahmed bin Mehmed ibn Hacer el Kastelani, d. 923
(m. 1517), İrşad el Sari Şerh-i Sahih el Buhari
- İbn Kitabe Abdullah bin Müslim el Dinuri, d. 276, Te'vil-i Muhtelif el Hadis
- Müslim bin El Haccac el Kuşeyri, d. 261, El Cami el Sahih
- İbn Kesir El Muarrih, Amadeddin İsmail bin Ömer, d. 714
(m. 1314), Cami el Mesanid vel İnsan el adi el Akvam el Sanin
- İbn Receb el Hanbeli, d. 795 (m. 1393), Risalet fi Şerh-i Ahadis-i Şerife
- El Seyyid el Şerif el Cürcani, d. 679 (m. 1280), Risalet fi el Mestalah
- Ebu Mehmed Abdulgani bin Said el Azadi, d. 409 (m. 1018), Risalet fi el Hadis el Rubai
- Süleyman bin el Aşas Ebu Davud el Secistani, d. 275, Senin Ebu Davud
- Ahmed bin Ebu el Sürur ibn Ferah el Ahami el Endülüsi, d. 699
(m. 1300), Şerh el Erbain el Nüviyet
- Hamid bin Mehmed bin İbrahim el Hitabi, d. 386 (m. 996), Şerh-i Sanin Ebu Davud
- Ebu Mehmed el Hüseyin bin Mesud el Ferai el Baguvi, d. 516, Şerh el Senet el Nebuye
- Ebu Cafer Ahmed bin Mehmed bin Selamet el Dahavi el Hanefi, d. 321
(m. 933), Şerh-i Meani el Asar el Muhtelifat el Musaverat
- Ali bin Sultan el Kazi, d. 1014 (m. 1605), Şerh-i Tuhbetü'l Fikir el İbn Hacer
- İbn Receb el Hanbeli, d. 795 (m. 1393), Şerh-i Hadis
- Ebu Ahmed bin Mehmed el Selefi, d. 576, Şerh el Erbain el Vedaniye
El İbn vdain Mehmed bin Ali bin Abdullah
- Abdulezzak bin Ahmed el Kaşani, d. 730 (m. 1330), Şerh-i Hadis
- Cemaleddin Mehmed bin Abdullah bin Malik el Nahavi el Endülüsi, d. 672
(m. 1273), Şevahid el Tezih vel Tashih el Müşkülat el Cami el Sahih
- Muhabbeddin Ahmed bin Abdullah bin Mehmed el Taberi el Mekki, d. 694
(m. 1295), İlm el Hakim el Hadis el Hakim
- Osman bin Abdurrahman el Şehrizori el Şafii el Dımışki
d. 643 (m. 1245), Ulum el Hadis
- Bedreddin Mahmud bin Ahmed el Ayani el Halebi, d. 855
(m. 1451), İmdat el Kari bi Şerh-i Sahih el Buhari
- Carullah Mahmud bin Ömer el Zemahşeri, d. 538
(m. 1143), El Faik fi Garib el Hadis
- El İmam el Azam Ebu Hanife el Numan bin Sabit el Kufi, d. 150
(m. 767), Mesned-i Ebu Hanife
- El İmam Mehmed bin İdris el Şaii el Karaşi, d. 204 (m. 819), Mesned-i el Şafii
- El İmam Ahmed bin Habel el Şeybani, d. 241 (m. 855), Mesned-i İbn Hanbel
- Ebu Davud Süleyman bin Davud bin El Carud el Talasi, d. 204
(m. 819), Mesned-i el Talasi
- El İmam Malik, d. 179 (m. 795), el Muta
Siyer (Peygamberin hayatını araştıran İslam ilmi)
- İbn Teymiye, d. 724 (m. 1324), Risalet fi Ruyet-i Allah hel Kanet bayani Reise
- Kemaleddin Mehmed bin Abdulvahab el Sivasi bin el Hamam d. 861
(m. 1457), Risalet fi Ziyaret Kabir el Nebi
- Ebu el Kasım el Hadis el Nişaburi, d. 406 (m. 1015), Risaletbi Tab el Nebi
- Mehmed bin İsa el Tirmizi, d. 279, Şemail-i el Nebi
- Hüccetül İslam Muhammed bin Muhammed el Gazali Ebu Hamid, d. 505
(m. 1111), Kitab fi Ahval-i Veladet el Resul
- Ahmet bin Farisi, h. 395 (m. 1005), Muhtasal el Siyet el Nebeviye
- Bedreddin Muhammed bin İbrahim bin Cemaat el Kenani, d. 733
(m. 1332), El Muhtasar el Kebir fi Siret-i Seyyidina Resullullah
- İbn Hacer, d. 974 (m. 1566), Mülahaza el Mevlid-i Nebeviye
FIKIH - İSLAM HUKUKU
- Burhaneddin İbrahim bin Ebubekir el Hanefi el Trablusi, d. 743
(m. 1342), El İsaf fi Ahkam el Evkaf
- Ali bin İbrahim el Trablusi el Hanefi, d. 758 (1357), Enfa el Usul ali Tahrir el Mesail
- Şemseddin Ahmed bin Süleyman bin Kemal Paşa, d. 940 (m. 1533), İzah el Islah
- Zeyneleddin Mehmed bin Ebubekir bin Abdülkadir el Razi el Hanefi
d. 666 (m. 1268), Tuhfetü'l Mülk
- Tahir bin Selam bin Kasım el Nasiri el Horezmi, d. 771 (m. 1369), Cevahir el Fıkıh
- Yakup Paşa bin Hızır Bey, d. 891
(m. 1486), Haşiyet ali Vakay-ı el Rivaye el Burhaneddin bin Sadır el Şeriat
- Ebu Elis Nasır bin Mehmed el Semerkandi, d. 383 (m. 993), Hazinetü'l Fıkıh
- Muhammed bin Ali bin Muhammed, Alaadin el Hısnkeyfi, d. 1088 (1677)
El dar el Muhtar fi Şerh Tenvir el Ebsar
- Sadr el Şeriat Abdullah el Mesud, Risalet fi El Tahir min Eh Hayz
- Mahmud bin Hamzat el Aydınıi Güzelhisari el Rumi el Hanefi, d. 1010
(m. 1601), Risalet fi El Kadir el Mesnun min el Hayat
- İbn Kemal Paşa, d. 940 (m. 1533), Risalet fi Ma el Vuzu'
- Mehmed bin İbrahim bin Ahmed el Hanefi el Edirnevi, d. 1136
(m. 1723), Riyaz el Kasimin fi Mesele el Hayatan
- Mahmud bin Ahmed el Ayni Bedreddin, d. 855
(m. 1451), Rumuz el Hakaik fi Şerh Kenz el Dakik i Nefsi
- El Mevali Dede Efendi el Bursevi el Hanefi, d. 973 (m. 1565), El Siyaset el Şerait
- Hüsameddin Ömer bin Abdulaziz ibn Maze el Şehid el Buhari, d. 536
(m. 1141), Şerh-i Edeb el Gazi el Ebu Bekir el Hisaf
- Alaaddin Ali bin Mehmed el Semerkandi el Gazi, d. 535
(m. 1140), Şerh-i Muhtasal el Tahlavi Ahmed bin Mehmed
- Ebunasır Ahmed bin Muhammed el Bağdadi el Akdi, d. 474
(m. 1081), Şerh-i Muhtasar el Kaduri Ahmed bin Muhammed
- İbrahim bin Süleyman el Konevi el Rumi, d. 832
(m. 1429), Şerh el Cami el Kebir el Muhammed bin el Hasan el Şibani
- Sadık Muhammed bin Ali el Sakızi, d. 1099 (m. 1688), Suretü'l Fetva
- Hacı Resul bin Salih el Aydıni, d. 978 (m. 1570)
El Fetva-yı Ali Asih el Rivayet el Kavliye
- Hamid Efendi bin Muhammed el Amedi el Kavuni, d. 980
(m. 1572), El Fetvayi el Hamidiye
- El Hamid bin Mansur bin Mahmud el Avazcendi, d. 592
(m. 1196), Fetvayi Gazi Han
- Mahmud bin Hasan bin Hamit el Dımişki el Hanefi el Üsküdari
d. 1175 (1761), El Kav el Zahir fi Cevaz bis el Ahmed
- Yusuf bin Mhmud bin Muhammed el Tahrani el Razi, d. 794 (1392)
Keşf el Rakaik (el Hakaik) şerh kenz el Dakaik
- Hüseyin bin Nasuh el Bosnevi, 1054, Mecmu-i Tercih el Niyet ind Tariz el Beyanat
- Muhammed bin Katibüddin el İzniki, d. 885
(m. 1480), Mürşidü'l Mütehallin fi Ada el Nagah
- İbrahim bin Yusuf Abdullah el Boluni, d. 1041 (m. 1631), Mesail-i el Cenaiz
- Alaaddin Ali bin Halil el Trablusi el Kudusi, d. 844
(m. 1440), Main el Hakim fima Yetereddüd bin el Hasimin min el Hakim
- Cemaleddin Ahmed bin Mahmud el Gaznevi, d. 593
(m. 1197), El Mukaddime
- Nasreddin Muhammed bin Yusuf el Hüseyni el Semerkandi, d. 556
(m. 1161), El Mültekad fi el Fakih
- Ebu Abdullah Hüsameddin el Hasan bin Şerif el Arhavi el Hanefi, d. 770
(m. 1368), Manzume-i Dürur el Bahar
- Muhammed bin Mustafa el Vani el Meşhur, d. 1000
(m. 1592), Nakd el Dürur
- El İmam el Şafi Muhammed bin İdris, d. 204 (m. 819), Alam
- Cemaleddin Yusuf bin İbrahim el Erdebili el Şafii, 799
(m. 1397), El Envar el Amal el Ebrar
- Ebu İshak İbrahim bin Ali el Şirazi, d. 476 (m. 1083), El Tenbiye
- İbn el Sakali Fahreddin Muhammed bin Muhammed, d. 271
(m. 884), El Tenciz fi Tashih el Taciz
- Taceddin Abdulvahab bin Ali el Üskübi, d. 771
(m. 1369), Nuşye el Tashih el Nuvi
- Burhaneddin İbrahim bin Muhammed el Meşhur Baltacı, d. 813
(m. 1410), Risalet fi Salat el Tesbih
- Ebu Şecai Muhammed bin el İhsan bin Ahmed, d. 488
(m. 1095), Gayet el İhtisar
- El İmam el Gazali Ebu Hamid, 505 (m. 1111), el Vesait fi el Mezheb
- Muhyiddin bin el Arabi, d. 638 (m. 1240), Talik ali Risalet fi el Selat
- İbn Teymiye Ahmed bin Abdulhalim, d. 728 (m. 1328), Acubet el Fıkıh vel Tevhid
Risalet fi il Miya
Risalet fi Taklid el Müslimin ve Hayhud ve Nisari
Risalet fi El Fıkıh
El Siyaset el Şerait
- Ibn Kayyum el Cevziye, d. 754 (m. 1353), Ahkam ehl-i El İmat
- El İmam Ahmed bin Hanbeli, d. 241 (m. 855), Risalet el Salah
- İbrahim bin Hamid Gözübüyük, 1253, Risalet fi el Besmele
- Mekki bin Ebu Talip el Kaysi, d. 437
(m. 1045), Müşkül-i Arab el Kur'an
- El İmam el Şafi Muhammed bin İdris, d. 204
(m. 819), Mesned el İmam el Şafii
- Sadr el Şeriat Abdullah bin Mesud, d. 747
(m. 1346) Şerh ve Gayet el Rivayet fi Mesail el Hidayet
Kaynak : ATLAS DERGİSİ
İLK KURAN-I KERİM HAKİKİ MUSHAFI
MÜSLÜMANLARIN ELİNDE DEĞİL
SİYONİSTİK MERKEZDE
İsrail dışındada,siyonistik merkezler bulunmaktadır
Amerika Metropolitan Müzesi Kütüphanesi
İngiltere Birmingham Üniversitesi Kütüphanesi, vesaire gibi
İsrail dışındada bir çok siyonistik merkezler bulunmaktadır
Siyonizm tarafından ele geçirilen
İslami eserler
Tel-Aviv Islamıc Works Laboratory gibi
İslami ilimlerde uzman
Siyonist bilim adamlarının bulunduğu
Merkezlerce incelenerek
Yeniden düzenlenerek
Farklı Ülkelerde ve farklı dillerde
Farklı isimlerin editörlüğünde
Farklı islami kişiliklerce yazılan ve yayınlanan
Kitaplar ve eserler olarak karşımıza çıkartılmaktadır
Mısır El-Ezher Üniversitesi veya
Suudi Arabistan Kral Fehd Akademisi gibi
İslami eserler yayınlayan siyonistik merkezler
Bunların içinde en tanınmışlarıdır
Suudi Arabistan Kral Fehd Akademisinin
Yayınladığı Kuran-ı Kerim tercümesi
Bu eserlere bir örnektir
Kral Fehd Akademisi
Tel-Aviv Islamıc Works Laboratory benzeri
Siyonist merkezlerin
Kabul edebileceği tarzda yayınladığı
Kuran-ı Kerimde,İslami uzmanlarca 300 hata tesbit edilmiştir
https://www.timeturk.com/suudi-kraliyet-yonetimi-kur-an-i-kerim-deki-tam-300-ayet-i-degistirdi/haber-1342905
Siyonizm,İslamiyete ait ana kaynak eserleri
Ele geçirerek
Aslı kendisinde kalmak şartıyla
Yeniden düzenleyerek
İslam alemine sunmaya
Dolayısıyla,tıpkı bir zamanlar
Karamanoğulları Beyliği döneminde
Konya eyaletinde yaymaya çalıştığı
OrthoJewish türü
Yeni bir İslam Dinini geliştirip
Müslümanlara ve dünyaya yaymaya çalışmaktadır
İslamiyetin ana kaynaklarından
Kütüb-i sitte'yi oluşturan eserlerin asıllarının
Müslümanların elinde olmadığı
Osmanlı döneminden sonra
Türk-İslam coğrafyasında yapılan
Büyük bir tahribatla birlikte,yok edildiği
Orta-Doğu'da yapılan savaşlarla birlikte
Siyonizmin eline geçen kaynakların çokluğu ile
Ve son yapılan araştırmalar neticesinde ortaya çıkmıştır
Dolayısıyla,Siyonizmin yaymaya çalıştığı
Yeni OrthoJewish-İslam Dinine karşı
Müslümanların,hakiki islamiyeti ispat edebileceği
İslamiyetin ana kaynakları elinde mevcut değildir
Bilim ve İçtihad yöntemini uygularken
İslami hükümlerin elde edilebileceği
Ana kaynaklardan mahrumdur
Günümüzde,Türk-İslam cografyasında mevcut olan
Kuran-ı Kerim nüshalarının
Kuran-ı Kerim'in mushaf haline getirildiği döneme ait
İlk hakiki mushaflar olmadığı,artık bilinen bir gerçektir
Hakiki Kuran-ı Kerim mushaflarının
Daha önceden bulunduğu yerlerin listesi
İslam alimlerince şu şekilde sıralanıyordu
1 - Mekke
2 - Medine
3 - Basra
4 - Kufe
5 - Taşkent
6 - Kahire
7 - Şam
8 - İstanbul
9 - Yemen
Ancak bu listedeki Kuran-ı Kerim mushaflarının
İstanbul dışında kalan yerlerde mevcut olmadığı
Eksik veya Orjinal olmadığı
Daha önceleri ifade edilmekteydi.
Son dönemdeki araştırmalar neticesinde
İstanbul nüshasından daha önceki asıl mushafın
Irak mushafı olduğu
Bu mushafın ise,Irak'ta bulunmadığı
Osmanlı ve İslamiyeti çökertmeye çalışan
Siyonistler tarafından
Bir kısmının tahrip edilerek,kalan kısmının
1920 yılında Irak'tan,İngiltereye taşındığı
Birmingham Üniversitesi Kütüphanesinde saklandığı
Ortaya çıkmıştır
Yani Kuran-ı Kerim'in ilk yazıldığı döneme ait
Hakiki mushafın
Tahrip edilmemiş,tahrifat yapılmamış
Eksiksiz ve orjinal bir nüshasının
Müslümanların elinde bulunmadığı artık bilinmektedir
Bu konuyla ilgili,aşağıya bazı yazılardan özetleri paylaştık,okuyunuz
https://www.milliyet.com.tr/dunya/dunyadaki-en-eski-kuran-i-kerim-bulundu-2091124
https://www.bbc.com/turkce/haberler/2015/07/150722_en_eski_kuran_1
İngiltere'deki Birmingham Üniversitesi'nde dünyadaki en eski Kur'an-ı Kerim olabileceği düşünülen kitaptan bazı bölümler bulundu.
Karbon 14 tarihleme metoduyla yapılan incelemeler, kitabın en az 1370 yıllık olduğunu gösteriyor.
British Library'deki uzmanlardan Dr. Muhammad Isa Waley, "heyecan verici bu keşfin Müslümanlar için çok büyük bir sevinç kaynağı olduğunu" söyledi.
Söz konusu Kur'an'ın, yaklaşık yüz yıldır üniversite kütüphanesinde olduğu ve farkedilmediği belirtildi. Kitap, dünyadaki en eski Kur'an Kerim'den bölümler olduğu belgelenmemiş halde, Orta Doğu bölgesinden diğer birçok kitap ve belgelerin yer aldığı koleksiyonda bulundu.
Bir doktora öğrencisinin, koyun veya keçi derisinden parşömene yazılmış olan kitabın parçalarını dikkatle incelemesinden sonra, karbon 14 tarihleme yöntemi uygulanması kararlaştırıldı ve büyük heyecan uyandıran, bu yazıların bugüne dek ulaşmış en eski Kur'an-ı Kerim'e ait olabileceği sonucu ortaya çıktı
Yapılan tahliller, parşömenin yüzde 95 olasılıkla, 568 ile 645 yılları arasındaki dönemden kalmış olduğunu gösteriyor.
Birmingham Üniversitesi özel koleksiyonlar bölümü başkanı Susan Worrall, araştırmacıların, kitaptan geriye kalmış bölümlerin bu denli eski olabileceğini "hayal bile edemediklerini" söylüyor. Üniversitenin Hristiyanlık ve İslamiyet dalı öğretim üyelerinden Prof. David Thomas da, "bu kitabı yazmış olan şahsın o dönemde yaşamış, Muhammed Peygamber'i görmüş, hadislerine tanıklık etmiş olabileceğini" belirtti.
Hicaz Arapçasıyla yazılmış olan Kur'an bölümlerinin "çok güzel ve şaşırtıcı derecede okunaklı durumda" olduğu kaydedildi. Birmingham Merkez Camii imamı Muhammad Afzal da, "üniversitede bulunan Kur'an bölümlerini görmekten mütehassis olduğunu" söyledi. Mingana Koleksiyonu adıyla anılan 3.000'i aşkın belge ve kitap, 1920'lerde, Musullu Keldani rahip Alphonse Mingana tarafından derlenmişti. Mingana, koleksiyon malzemesi derlemek üzere varlıklı iş adamı Edward Cadbury tarafından Orta Doğu'ya gönderiliyordu.
( 1920 yılında Irak'tan İngiltereye getirilen Kuran-ı Kerim'in
Hakiki Kuran-ı Kerimin Irak mushafı olabileceği ve müellifinin
Hz.Muhammed sav ile aynı dönemde yaşadığı ifade edilmiştir )
HAKİKİ KURAN-I KERİM YAKILDIMI
https://sorularlaislamiyet.com/kuranin-ilk-yazilmis-nushalari-neden-ortadan-kaldirildi-kuranin-asli-yakildi-mi-0
Hz. Ali, Hz. Abdullah b. Mesud, Hz. Aişe, Hz. Abdullah b. Abbas gibi bazı sahabilerin elindeki Mushaflar, hususilik arz ediyordu. Daha Kur'an'ın vahyi tamamlanmadan, bu zatlar peyderpey gelen ayetleri kendilerine yazmaya başlamışlardı. Bu Mushaflar, onların kendilerine özel mushaflar olduğu için, ayetin manasını açıklayan bazı haşiye türü eklemeleri yazmakta bir sakınca görmemişlerdi. Halbuki daha sonra bu farklı ifadeler veya açıklamalar başkaları tarafından ayetin kendisi olarak değerlendirilebiliyordu.
Misal olarak, Abdullah b. Mesud'un mushafında meal olarak:
"(Hac mevsiminde) "Rabbinizden rızk istemenizde bir günah yoktur." (Bakara, 2/198) şeklinde yazılmıştı. Oysa parantez içindeki bilgi, onun Hz. Peygamber (a.s.m)'den öğrendiği ayetin bir açıklamasıdır.
İşte yedi lehçe, farklı telaffuz ve benzeri sebeplerden dolayı, Hz. Osman (ra) devrinde, -daha önce- Hz. Ebu Bekir (ra) döneminde bir araya getirilen ve daha sonra Hz. Hafsa (ra)'nın yanında bulunan Kur'an sahifeleri esas alınarak dört veya yedi adet Mushaf nüshaları düzenlenmiştir.
Ümmet içinde bu konuda birliği sağlamak maksadıyla, bazı kimselere özel Mushafları -sahabelerin onayıyla- yaktırmıştı. (bk. Suyutî, İtkan, I/134; Subhi Salih, el-Mebahis, s. 78-85).
Ünlü tefsir ve hadis âlimi İbn Kesir (ö. 774), söz konusu nüshalardan bir tanesini Şam'da Dimaşk camiinde gördüğünü söylemiştir. İbn el-Cezerî, İbn Fadlullah el-Umerî de bu Mushafı orada gördüklerini söylemişlerdir. (bk. el-Mebahis, s. 88-89).
Konuyla ilgili detaylı bilgi için şu makaleyi de okumanızı tavsiye ederiz:
Kur'an'ın aslı yakıldı mı
Vahiy nedir, Kur’an Nasıl Toplanmıştır
VAHİY: Kelime anlamı, imâ, fısıldama, işaret, bir şeyi hızla yapmaktır. Dini anlamda ise vahiy; Yüce Allah'ın, insanlara ulaştırmak istediği mesajı (emir, yasak, tavsiye, bilgi,..), değişik yollarla Peygamberine iletmesine denir. Vahiy kelimesi Kur'ân-ı Kerim'de; ilham etmek, içgüdü, emretmek, işaret etmek, fısıldamak anlamlarında da geçmektedir...
Peygamberimiz (a.s.), peygamberliğinin ilk altı ayında sâlih rüyalar görür ve gördükleri aynen çıkardı. "...Mü'minin rüyası, peygamberliğin kırkaltı parçasından biridir.” buyurmuştur. (Peygamberlik süresi yirmi üç yıldır, altı ayda bu sürenin kırk altı da birini oluşturur.) Cebrâil (a.s.), vahyi Peygamberimize görünmeden getirdiği gibi, asıl şekliyle ya da bir insan şeklinde görünerek getirdiği de olurdu. Miraçta olduğu gibi aracısız olarak doğrudan Yüce Allah tarafından verildiği de olmuştur...
Vahiy gelmeye başladığında Peygamberimiz (asm) oldukça zor ve dayanılması güç anlar geçirir,
“Doğrusu biz sana ağır bir söz vahyedeceğiz." (Müzzemmil, 73/5)
ayetinde olduğu bildirildiği gibi kendisini sıkıntı basardı. Soğuk günlerde bile çok fazla terlerdi, deve üzerinde vahiy geldiğinde, deve buna dayanamaz hemen yere çökerdi. Mekke'de vahyin gelmeye başladığı ilk yıllarda vahiy inerken, Hz. Peygamber (asm) sesli olarak inen âyetleri tekrarlardı, fakat daha sonra bunu terk etmiştir. Vahyin gelişi anında bilincini kaybetmez, vahiyden hemen sonra, inen âyet ya da sureyi görevlendirdiği vahiy katiplerine yazdırırdı. (Vahiy kâtiplerinin sayısı zaman zaman değişmekle birlikte, yaklaşık kırk kişidir), daha sonra arkadaşlarına okurdu, onlar yazar dileyenlerde hem ezberlerdi. Bir âyet indiğinde, onun hangi surede, hangi âyetten sonra olması gerektiğini belirtir, vahiy katipleri de onu oraya ilave ederlerdi. Vefatından dokuz gün öncesine kadar vahiy indiği için, hayattayken ciltli tek bir kitap haline getirilmemiştir. Hz. Ebu Bekir, halife olduktan sonra bazı bölgelerde dinden dönme (ridde) olayları meydana gelmiş, Yemame savaşında (M.633), 70 hafız şehit olmuştur. Bunun üzerine, Hz. Ömer (ra)'in teşvik ve ısrarıyla, Hz. Ebu Bekir (ra), kendisi hafız ve aynı zamanda vahiy kâtibi olan Zeyd bin Sabit başkanlığında bir heyet oluşturmuş, Kur'ânı toplayıp bir kitap haline getirme görevini bu heyete vermiştir. Hz. Ömer, Hz. Ali, Hz. Osman, İbni Kâab Zeyd’e büyük ölçüde yardımcı olmuştur. Oldukça titiz çalışmalar sonucunda yaklaşık bir yıl sonra Kur'ân-ı Kerim, ciltli bir kitap haline getirilmiştir, ama sure sıralarına riayet edilmemiştir.
Ermeniyye bölgesindeki bir savaşta bir araya gelen değişik kabilelerdeki Müslümanların Kur’an’ın kelimelerini değişik şekillerde okudukları haberi üzerine, Hz. Osman (ra)’ın emriyle dördü asıl, on iki kişilik bir heyet oluşturulmuş. Hz. Ebu Bekir (ra) zamanında yazılan Kur'ân-ı Kerim'e bakılarak çoğaltılmış olan Mushaf, aynı zamanda sure sıraları da Hz. Peygamber (asm)'in emir buyurduğu gibi düzenlenmiştir. Bu tasnifte ihtilaf edilen kelimelerde Kureyş lehçesine göre yazılmıştır. Bundan sonra Kur’an önemli şehir merkezlerine gönderilmiştir. (H.25 / M.646)
O dönemde Arap harflerinde nokta ve hareke yoktu, Hz. Muaviye devri Irak valisi Ziyad bin Ebih, Arapçayı bilmeyen Müslümanların, Kur'ân-ı Kerim'i yanlış okumasını önlemek için devrin âlimlerinden Ebu'l Esved Dueli'yi görevlendirmiş. O da kelimelerin sonuna harekeyi belirlemek için nokta koymuştu. Daha sonra Haccac, kâtiplerinden Nasr bin Asım ve Yahya bin Ya’mer’e harflere nokta koymalarını emreder. Harflere ve noktalara bugünkü şeklini veren, Halil bin Ahmet (M.718) olmuştur.
Zeyd İbni Said şöyle der: “Kur'ân'ı araştırmağa, hurma dallarından, yassı taşlardan ve insanların hafızalarından derlemeğe başladım. Tevbe Suresi'nin sonu olan: ‘Andolsun size kendi içinizden öyle bir elçi geldi ki sıkıntıya uğramanız ona ağır gelir; size düşkün, mü'minlere şefkatli, merhametlidir. Eğer (inanmaktan) yüz çevirirlerse de ki: 'Allah bana yeter. O'ndan başka tanrı yoktur. O'na dayandım. O, büyük Arşın sahibidir.' âyetini yalnız Ebû Huzeyme el-Ensârî'nin yanında buldum." (Buhârî, Fedâilu'l Kuran, 3, 4 ncü bâblar; Ibn Hanbel, Musned, 1/13; Ebu Dâvûd, Kitâbu'l-Mesâhif, s. 67)
Zeyd İbni Said ve komisyonda bulunan diğer üyeler güçlü hafız olmalarına rağmen titiz çalışmasından dolayı başka iki şahidin bulunmasını da istemişlerdir. İbni Hacer Askalani “Belki de iki şahitten maksat: Hem ezberlemek hem de yazılı olarak getirmekti.” der. Ebu Şâme: Zeyd “Onu Huzeyme’den başkasında bulamadım.” demiştir. Yani onu Ebu Huzeyme’den başkasında yazılı olarak bulamadım, demektir.’ der. Doğrusu da budur.
Zeyd'in derlediği bu Mushaf, Ebubekir (ra)'in yanında kalmış, onun vefatıyla Ömer (ra)'e intikal etmiş, onun vefatından sonra da kızı Hafsa'nın eline geçmiştir.
Hz. Osman (ra), okuma farklarını ortadan kaldırıp Müslümanları bir tek kıraatte birleştirmek amacıyla başka bütün mushafların ve Kur'ân parçalarının yakılmasını emretmiştir. (Beyhekî, es-Sunen, Kitabu's-Salât, 2/42)
Hz. Osman'ın, yazdırdığı resmî Mushaf dışındaki mushafların yakılmasını emretmesi, kıraat ihtilâflarını ortadan kaldırmak, Müslümanları tek kıraatte birleştirmek, birliği sağlamak içindi. Nitekim Hz. Ali (ra)’nin:
"Ey insanlar, Osman hakkında aşırı sözler söylemekten, ona 'Mushaflar yakıcısı!' demekten sakının. Vallahi o, Mushafları, biz Muhammed'in ashabı önünde yaktı. Osman zamanında yönetici ben olsaydım, onun Mushaflar hakkında yaptığını ben de yapardım." dediği rivayet edilir.(Kurtubî, 1/54; el-Fethu'r-Rabbânî, 18/34)
Hz. Osman'ın, özel mushafları yaktırdığı rivayet edilmektedir, ama onun bu emrine uymayıp kendi özel Mushaflarını saklayanların bulunduğu da tarihen sabittir. Çünkü Hz. Alî, Abdullah ibn Mes'ud, Übeyy ibn Ka'b'ın özel Mushaflarından söz edilmektedir.(Kurtubî, 1/53) (Bu Mushaflara dokunulmamış olmasının nedeni, düzgün ve imla kurallarına uygun olarak yazılmış olmalarıdır.)
Ebûbekir ibn Dâvûd, özel sahâbî mushaflarındaki farkları Kitâbu'l-Mesâhif’inde toplamıştır. Buhârî'nin rivayetine göre Hz. Âişe (ra), Mushafını görmek üzere gelen bir Iraklıya, özel mushafını göstermiştir.(Buhârî, Fedâilu'l-Kur'ân, 5)
Tüm Mushaflar yakıldıysa Hz. Aişe kendi tasnifi olan mushafı nasıl gösterebilmiştir
Hz. Hafsa'ya iade edilmiş olan ana Mushaf da ölünceye dek onun yanında kalmış, Medine valisi olan Mervân ibn el-Hakem, yakmak üzere o nüshayı istemişse de Hz. Hafsa vermemiş, fakat bu mü'minler anasının vefatı üzerine Mervân o Mushafı alıp yakmıştır. (el-Fethu'r-Rabbânî, 18/34)
Kur’an-ı Kerim'de bazı ayetler neshedilmiş, yani önce Peygambere inmiş daha sonra ise hükmü kaldırılmıştır. Kur’an bu üslubuyla tedriciliği yani kolaydan, zora doğru eğitimi insanlara öğretmektedir. Aynen Hz. Aişe’nin dediği gibi
“İnsanlar Müslümanlığı kabul ettikten sonra helal ve harama dair ayetler indi. İlk evvel ‘içki içmeyiniz’ tarzında ayet inseydi ‘içkiyi terk etmeyiz’ diyecek, yahut ilk evvel ‘zina etmeyiniz’ tarzında ayet inseydi, herkes ‘zinayı terk etmeyiz’ diyecekti.” (Buhari, Telifü’l-Kur’an Babı)
Günümüz modern eğitiminde de yerini almış olan bu metot, daha o zamanlarda topluma yön veriyordu. Hükmü kalkan o emirlerin büyük bir bölümü yine Yüce Allah’ın emriyle Kur’an’da yer almadı.
Resmî Mushaf Dışındaki Mushaflar Neden Yakıldı
1. Özel mushafların yakılmasının temel nedeni, Kur'ân üzerinde bir düşünce ayrılığının doğmasını önlemek idi. Henüz gelişmemiş, noktasız ve harekesiz olan o zamanki Arap yazısı ile tutulan notların, aynen Peygamber'den duyulduğu biçimde okunması da çok zor idi. İşte bundan ötürüdür ki okuma farkları baş göstermişti.
2. Kur'an'ı yazan Müslümanlar, anlamını bilmedikleri kelimelerin yanına Peygamber (asm)'den duydukları anlamları da yazıyorlardı. Bu ileride büyük karışıklıklara neden olacaktı.
3. Kişilerin, kendi kendilerine tuttukları notları, evlerinde veya herhangi bir yerde okurken yanılabilmeleri mümkün idi. İşte bu yanılmalardan ötürü bazı kelimelerin okunuşunda farklar doğmuştu. Kimi bir kelimeyi hitap kipiyle okurken, kimi de onu üçüncü şahıs kipiyle okumuştu.
Bu farkları ancak uzmanlardan oluşan bir komisyon ortadan kaldırabilirdi. İşte bu iş, ilk olarak Ebubekir zamanında yapıldı. Titiz bir çalışma ile Kur'ân'ın sûreleri derlendi, bir araya getirildi. Fakat sûre denilen bu bölümler, esaslı bir sıraya konmamış, derlenen parçalar, rast gele bir araya getirilip bir cild (Mushaf) halinde bağlanmıştı. Bu Mushaf, özel nüshalardan farklı idi. Çünkü özel nüshaların kiminde sûreler iniş sırasına göre dizilmiş, kiminde böyle bir metot izlenmemişti.
Böylece Peygamber (asm)'e vahyedilmiş olan bütün Kur'ân âyetlerini ve sûrelerini içeren Mushaf yazılmış oldu. Bu Mushaf çoğaltıldı, biri Başkent Medine'de bırakıldı, ötekiler, eyalet merkezlerine gönderildi.
4. Resmî Kur'ân'dan az da olsa farklı birtakım özel Kur'ân nüshaları durdukça Kur'ân üzerindeki ihtilâflar sürüp gider ve hattâ büyürdü. İşte böyle bir ihtilâfı önlemek için özel Mushaflar yakıldı.
5. İkinci derlemede meydana gelen Kur'ân nüshasının, diğerinden farkı birinci derlenen Mushaf’ın sûreleri bir sıraya konmamıştı. İşte Osman (ra) zamanında kurulmuş olan komisyon, daha titiz ve daha rahat bir çalışma ile Kur'ân'ın tüm âyetlerini ve surelerini derleyip Hz. Peygamber (asm)’in işaret ettiği gibi yerli yerince konmuştur.
6. Hz. Osman (ra) zamanında yapılmış olan derleme, Peygamber (asm)'in yazdırdığı Kur'ân'dan farklı olsaydı, Osman'dan sonra halîfe olan Hz. Alî, kendi özel Mushafını resmîleştirir, Osman Mushafını yürürlükten kaldırırdı. Oysa öyle yapmamış, kendi Mushafını muhafaza etmekle beraber resmîleştirmemiş, Osman Mushafını resmî Muhsaf kabul etmiştir. Bu durum da mevcut Mushafın, asıl Kur'ân'a uygunluğunu gösterir.
Hz. Âlî (ra) Mushafını görmüş olanlar, onun-sûrelerinin iniş sırasına göre düzenlenmiş olmakla beraber-içerikte Osman Mushafının aynı olduğunu söylemektedirler. Sadece sayısı pek az bazı kelime farkları vardır. Bunlar da anlam değişikliği yapmayan sinonim kelimelerdir.
7. Resmî Mushaf'tan ayrı olarak meydana getirilmiş olan özel nüshalar yakılmış olmakla beraber, bunlardan bazıları saklanarak sonraki kuşaklara intikal etmiştir. Bunları görenler, bunlarla resmî Mushaf arasındaki farkları tesbit etmişlerdir. İbn Ebî Davud'un Kitâbu'l-Mesâhifi, bu farkları belirtmiştir. Bunlar gözden geçirilince resmî Mushaf ile bu özel nüshalar arasında da temelde bir fark olmadığı, sadece ufak tefek bazı kelime farkları bulunduğu, çok az olan bu farkların da bir anlam değişikliği yapmadığı görülür. Bu durum da resmî Mushafın, Peygamber’in okuduğu Kur'ân olduğunu kesin bir biçimde ortaya koyar.
Hz. Peygamber Devrinde Kaç Hafız Vardı
- Hz. Peygamber (asm)'in vefatından bir yıl sonra yapılan Yemame savaşında 70 hafız sahabe şehid düşüyor. Ayrıca Bi’ri Maune olayında 70 hafızın şehid düştüğü göz önüne alınırsa, hafız sahabi sayısının çok olduğu anlaşılmaktadır.
- Mesela, bir sahabe 1-10 arasındaki sureleri ezbere biliyor, bir başkası 5-13, bir diğeri de 10-20 arası sureleri biliyordu. Bunların ortak bildikler sureler hesaba alındığında, sadece Medine’de bile aynı sureleri bilen Müslüman sayısının ne kadar çok olduğu ortaya çıkar. Veda haccında yüz bin Müslümanın Hz. Peygamberi (asm) dinlediği göz önüne alınırsa, nasıl bir rakamın ortaya çıkacağı gün gibi aşikârdır.
8. Çevre ülke, şehir ve kasabalara dağılan Hz. Peygamberin arkadaşları gittikleri yerde öğrencilerine Kur’anı ve Peygamberin sünnetini öğretmişlerdir. Eğer onların bildikleri, tertip edilen Kur’an’dan farklı olsaydı mutlaka farklılıklar olurdu? Ama Dünyanın neresine gidilirse gidilsin farklılık yoktur.
9. Kur’an’ın aslı yakıldı, diyerek gerçek Kur’an’ın ortada olmadığı iftirasını atanlar, o devir Müslümanlarının ezberledikleri surelerin hafızalarının nasıl silindiğini açıklamak durumundadırlar. Demek ki Hz. Peygamberden dinledikleri Kur’an’la aynıydı ki itiraz etmediler.
10. O devirde yaşayan Müslümanlar, günümüzde İslam’a, Hz. Peygambere en küçük bir hakarette ayaklanan Müslümanlardan daha mı duyarsızdılar ki Kur’an’ın aslı yakılırken(!) hiçbir itiraz ve tepki göstermeyip sineye çektiler?
11. İbni Hacer Askalani’ye göre, Osman diğer nüshaları yakmamış, okunmasını düzeltmiş, düzelmesi mümkün olmayanları toplamış, yanlış okumaya, hatalı okuyuşa meydan vermemek için bozmuş suyla silmiştir. Noktasız “haraga” kelimesi yakmak anlamına gelir, “haraga” noktalı olarak yazılırsa yırtmak anlamına gelir. Düzeltilmesi mümkün olmayan sayfaları yırttı attı demektir.
Kâfirlerin akıl hocalarından olan oryantalistlerden Schwally, Hz. Osman’a isnad olunan bu yakma işini çok şüpheli bulur.
Prof. M. Hamidullah şöyle der:
"Kur'an'ın bütün metnini ezberleme alışkanlığı Hz. Peygamber (s.a.) zamanından başlar. Halifeler ve İslâm devlet reisleri daima bu alışkanlığı teşvik etmişlerdir... Başlangıçtan beri Müslümanlar bir eseri müellifinin veya icazetli bir talebesinin huzurunda okumayı ve karşılaştırmayı, zamanında gerekli düzeltmeler yapılmış ve tesbit edilmiş metnin rivayeti için yazılı iznini (icazetnamesin) almayı âdet edinmişlerdi. Kur'an'ı ezberden okuyanlar yahut sadece yazılı metni yüzünden okuyanlar da aynı şeyi yaptılar ve bu itiyat günümüze kadar böylece devam etti. Bu işin dikkat çeken yönü şuydu: "
"Her üstad kendisi tarafından verilen icazetnamede talebesinin yalnız okuyuşunun doğruluğunu değil, aynı zamanda kendisinin üstadından işittiği okuyuşa uygun olduğunu açık bir şekilde söyler ve kendi üstadının da üstadından bunu böyle okuduğunu ve talebesine öyle öğrettiğini zikrederek zincir Hz. Peygambere (s.a.) kadar devam ederek götürülür."
"Bu satırların yazarı Kur'an'ı Medine'de şeyh Hasan eş-Şair'den okudu ve aldığı icazetnamede diğer bilgiler arasında üstadların ve üstadların üstadlarının zinciri nihaî kısımlardaki üstadın aynı zamanda Hz. Osman, Hz. Ali, Hz. İbn Mesud, Hz. Übey İbn Kâab ve Hz. Zeyd bin Sabit'den (ki hepsi ashabdandırlar. Allah cümlesinden razı olsun) okuduğunu kayıt eder. Hafızların sayısı dünyada şimdi yüz binlerle sayılmaktadır ve metnin kopyaları (yani Kur'an-ı Kerîm'in aslî nüshaları) dünyanın her tarafında bulunur ve birinin metniyle diğerinin metni arasında katiyen fark bulunmaz. Bu kayda değer bir noktadır ki, hafızların hafızalarındaki Kur'an ile eldeki Kur'an metni arasında hiçbir ayrılık yoktur." (İslam Giriş, Prof. M. Hamidullah, s.42)
- İmamı Nevevi, Müslim şerhi Şerhi Mühezzeb’te: "Bütün Müslümanlar Felak, Nas ve Fatiha’nın Kur’an’dan olduğunda ittifak ve icma etmişlerdir. Onların Kur’an’dan olduğunu inkar eden kafir olur." der
- Dr. Muhammed İbni Lütfî es-Sabbâğ, "Lemehât fî Ulûmi'l-Kur'ân" adlı kitabında; "Osmanî Mushaflar şimdi nerede?" başlıklı kısımda şöyle diyor:
...Hicri 614 yılında ölen İbni Cübeyr, Seyahatnâme'sinde, Dımışk Câmi'inden söz ederken şunu zikretmiştir.
“Mısırdaki yeni maksurenin doğu rüknünde (köşesinde) büyük bir dolap (hazâne) vardır ki içinde Osman'ın mushaflarından bir mushaf bulunmaktadır. O Osman'ın Şam'a gönderdiği mushaftır. Dolap her gün namazın ardı sıra açılır. İnsanlar ona dokunup öpmekle teberruk ederler. Onu uğurlu sayarlar.” (el-Burhan, 1/235-el-İtkan, 1/60)
- İbni Faldan el- Ömeri Ö.Hicri 749) de Dımışk’ta bir mushaf görmüştür. Onun Osmani mushaflardan biri olduğunu anlatıp, Onun sol tarafında, müminlerin emiri Osman ibni Affan’ın hattıyla “Osmani Mushaf” diye yazılı olduğunu söylemiştir. (Mesalikü'l-Ebsar fi memaliki’l-Emsar, 195)
- İbni Batuta, Şam’daki nüshadan ayrı Basra’da Osmani mushafından bir tane daha gördüğünden bahseder. (Rıhletü İbni Batuta, 1/116)
- Dr. Abdurrahman eş-Şehbender demiştir ki: Dımışk-ı Şam'da bu Osmânî mushaflardan bir nüsha elde ettim. Maalesef onu, otuz yıl önce Emevî Camiini yakıp kül eden yangında ateş telef etmiş." O, bu sözü, M. 1922 yılının Nisan ayında yazmıştır. (Müzekkirât-ı Abdurrahman eş-Şehbender, s. 34)
- Üstad el-Kevserî'nin zikrettiğine göre; Şeyh Abdulhakîm el-Efgânî (ö.H. 1326-M.1908), ölümünden önce bu Osmânî Mushaf'ın resmine (yazı ve imlâsına) uygun bir mushaf kopya etmiştir.
- Kevserî, bu Osmânî Mushaf'ın, Birinci Dünya Savaşı sırasında İstanbul'a nakledildiği zannındadır. Efgânî'nin kopya ettiği mushafın ise Dımışk'taki adamlarından birinde mahfuz olduğu zikredilmiştir.(Makâlâtu'l-Kevserî, s. 12)
Yine Kevserî, Küfe Mushafının, Humus'ta bulunduğunu ve onun, Birinci Dünya Savaşı sırasında başkent İstanbul'a götürüldüğünü zikretmiş, ancak Humus'ta hangi mescidde bulunduğunu zikretmemiştir.
Nitekim Kevserî, Medine'de bulunan Medine mushafının da, Birinci Dünya Savaşı sırasında İstanbul'a götürüldüğünü zikretmiştir. (Makâlâtu'l-Kevserî, s. 12)
İstanbul’da “Türk ve İslam Eserleri Müzesinde” şu tarihi mushaflar bulunmaktadır:
- 457 numarada: Hz. Osman imzasını ve hicri 30 yılını içeren Mushaf-ı Şerif.
- 557 numarada: Hz. Ali’nin imzasını içeren Mushaf-ı Şerif.
- 458 numarada: Hz. Ali’nin yazısı olduğu belirtilen Mushaf-ı Şerif.
Hz. Ömer’e nisbet edilen ve ceylan derisine yazılmış, tahtaya yapıştırılmış bir Kur’an sayfası. (Ulumu’l-Kur’an,187-190)
"Bir mucizedir ki nur-i Kur’ân,
Durdukça cihan durur numâyan." (Ziya Paşa)
İlave bilgi için tıklayınız:
- Kur'an-ı Kerim'in yazılması, toplanması ve kitap haline getirilmesi hakkında detaylı bilgi verir misiniz?..
Bu yazı Rıza GÖRÜŞ'ün "Kur'an'ın Aslı Yakıldı mı" isimli makalesinden istifade edilerek hazırlanmıştır
http://www.gazetevatan.com/suleyman-ates-261634-yazar-yazisi-ilk-kur--n-nerede-/
KURAN-I KERİM NÜSHALARI İLE İLGİLİ - WİKİPEDİA
HAFIZ OSMAN KURAN-I KERİMİ
Hafız Osman'ın Kur'anı,
Osman bin Affan’ın suikastı sırasında okumakta olduğu düşünülen Kur'an nüshasıdır.
Suikastı sırasında Halife Osman'ın kanının, okumakta olduğu Kur’an sayfasına sıçradığı düşünülür. Üzerinde kan izi olduğu söylenen kimi el yazması eski Kur’an nüshalarının “Osman'ın Kur’anı” olduğu iddia edilmiştir.
Özbekistan'ın başkenti Taşkent’te bulunan “Semerkand Kur’anı”, Topkapı Sarayı’nda Kutsal Emanetler bölümünde bulunan “Topkapı Sarayı Kur’anı”, İstanbul’da Türk ve İslam Eserleri Müzesi’nde bulunan “TİEM Kur’anı”, Kahire’de Hüseyin Camisi’nde saklanan “Kahire Kuranı”, Mısır Ulusal Kütüphanesi’ndeki “Dar’ül Kütüp Kuranı” ve büyük bölümü Sankt-Peterburg’da Şarkiyat Enstitüsü’nde bulunan “St. Petersburg Kuranı”, “Osman’ın Kur’anı” olarak bilinirler[1]
[2]
SEMERKANT KURAN-I KERİMİ
Semerkant Kur'’anı
SEMERKANT KURAN-I KERİMİ
Semerkant Kur'’anı
Günümüzde Özbekistan'ın başkenti Taşkent'te Eski Eserler Müzesi’nde metal bir sandık içinde muhafaza edilmekte olan[3] Kur’an sayfaları, literatürde “Semerkant Kur’anı” olarak anılır. Özbekler tarafından Halife Osman'a ait olduğu; dünyada el yazması Kur'anlar içerisinde en eski olduğuna inanılmaktadır.
53x68cm. ebadındadır. Deri üzerine kûfi hatla yazılmıştır. 353 varaktan oluşur. Tamamının 950 varak olması gerektiği tahmin edilir ancak varakların yaklaşık üçte ikisi kaybolmuştur; sadece 25 sureden ayetler içermektedir.[3]
Radyokarbon tarihleme yöntemine göre 595-855 yılları arasına ait olduğu belirlenen Mus'haf, paleografik çalışmalara göre 8. yüzyıla ait bir yazma eserdir.[4]
Rivayete göre Mushaf, Osman’ın öldürülmesinden sonra, Halife Ali tarafından Küfe’ye getirilmiş, 1402’de bölgeyi talan eden Timur’un eline geçmiş, 1485’te Semerkand’da ortaya çıkmıştır. 1868’de Rus işgalinden önce Hoca Ahrâr es-Semerkandî Mescidi bitişiğindeki Ak Medrese’de muhafaza edilen el yazması Kuran’ın Timur’un Kufe’den getirdiği Mus’haf olduğu ileri sürülmüştür. "Osman'ın Kur'anı" diye anılan ve Müslümanların dini idarelerinin koruması altında ziyarete açık iken varakları birer birer kopartılıp kaybolan eser, 24 Ekim 1869’da St. Petersburg Ulusal Müzesi’ne nakledilmiştir.[3]
Semerkant Kur’anı, 1891’de şarkiyatçı Shebunin’in yayımladığı bir makale ile bilim dünyasına tanıtıldı ve 1905’te tıpkıbasımı yapıldı. 1917’de Lenin’e yazılan bir mektupla Müslüman topluma iadesi istenmiş ve bu istek yerine getirilmiştir. Bir süre Ufa’da kaldıktan sonra 1924’te Taşkent Dini İdaresi’ne teslim edilen Kur’an, 1926’da Taşkent Eski Eserler Müzesi’ne nakledildi.
Semerkand Kur’anı, 1997’de Dünya Belleği Listesi’ne dahil edilmiştir.[5]
TOPKAPI SARAYI KURAN-I KERİMİ
Topkapı Sarayı Kur'anı
Mısır Valisi Kavalalı Mehmed Ali Paşa tarafından 1811 yılında Sultan II. Mahmud’a hediye edilmiş 408 varaktan oluşan el yazması Kur’andır.[2]
32x40cm. ebatındadır. Deri üzerine kûfi hatla yazılmıştır.
İlk varakından önce yazılmış 1811 tarihli bir tanıtım yazısı bulunur. Bu tanıtım yazısında bizzat Halife Osman tarafından yazıldığı, uzun zaman Kahire’de muhafaza edildiği, Kavalalı tarafından Osmanlı padişahına hediye edildiği belirtilmiştir.[3] Palegrafik incelemeler, hicri 2. yüzyılın başlarında yazıldığını gösterir[6]